Tworzę z wnętrza, z najbardziej surowych części siebie. W procesie twórczym wydobywam na powierzchnię emocje i uczucia, a także związane z nimi doświadczenia. Stojąc przed czystym płótnem jestem bezkompromisowa, zrzucam zbroję, by otworzyć się przed sobą, trwam wtedy w bezbronności. Płótno staje się dla mnie lustrem, czasem boję się tego, co mogę w nim zobaczyć, jednak potrzebuję tworzyć ze środka, z bezwarunkowej prawdy o sobie. Jedynie to ma dla mnie sens. Ciało, w którym operuję, staje się łącznikiem pomiędzy światem materialnym, a duchowym. Nieustannie poszukuję połączenia pomiędzy tymi przestrzeniami, robię to jako kobieta i właśnie kobiecość jest dla mnie ważna, jej wielowymiarowość, eteryczność, wrażliwość. Praca twórcza jest dla mnie również terapią, remedium na ból i cierpienie, zamykam te uczucia w ramach obrazu po to, by stały się już tylko wspomnieniem.